Nieuws
Damon Dinsdag, 7 maart 2023
Morgen 8 maart is het Internationale Vrouwendag. Die dag is ontstaan doordat vrouwen opkwamen voor hun rechten, onder andere op het gebied van arbeid en vrouwenkiesrecht. Alles is genade, de biografie van Dorothy Day, laat zien dat er hard voor dergelijke rechten gestreden moest worden:
“In de lente van 1917 zag het ernaar uit dat de Verenigde Staten deel zouden gaan nemen aan de oorlog in Europa. Pacifisten trokken naar Washington om te demonstreren. Daar stonden ze zij aan zij met de suffragettes, die al het hele jaar voor het Witte Huis stonden om te protesteren tegen de uitsluiting van vrouwen van het kiesrecht en het recht om zich kandidaat te stellen.
Een van de arrestanten die dertig dagen celstraf kregen, was Peggy Baird. Toen ze in november werd vrijgelaten, keerde ze kort terug naar New York, waar ze een ontmoeting had met Dorothy en Mike Gold in een kelderbar in Greenwich Village. Ze vertelde hun over de ophef die de vrouwen in hechtenis veroorzaakten. “Ik zou niet stemmen, al zou ik het mogen,” zei Peggy, “maar dat weerhoudt me er niet van mijn bijdrage te leveren aan zo’n rechtvaardige zaak.” Ze wilde de volgende dag terug naar Washington en vroeg of Dorothy wilde deelnemen aan de volgende reeks acties, nu The Masses was verboden. Een aantal vrouwen was van plan zich tegenover het Witte Huis te laten arresteren en in de gevangenis in hongerstaking te gaan tegen de hardvochtige behandeling die ze daar ontvingen. “Ik zie geen reden om niet te gaan,” antwoordde Dorothy. “Ik haat nietsdoen en weet niet wat ik anders kan doen op dit moment.” Mike bracht hen naar het busstation zodat ze de nachtbus konden nemen.
De volgende dag, op 10 november, vormde zich in Lafayette Park tegenover het Witte Huis een rij van zo’n veertig vrouwen. Twee aan twee, als een koorprocessie, schreden ze naar het hek van het Witte Huis, gehuld in paars met gouden zijden sjerpen en met spandoeken in de hand. “Er hing een haast religieuze sfeer rond de stille stoet,” schreef Dorothy in The Long Loneliness. “Het was alsof er vanaf de gezichten van de suffragettes een heilig licht straalde.” Een menigte stond te kijken. “Er stonden oude vrouwen te juichen. Er waren jonge vrouwen onder de toeschouwers, sommige met glanzende ogen en andere nauwelijks geïnteresseerd. Mannen waren over het algemeen verontwaardigd, behalve de journalisten, die de sensationele krantenkoppen al voor zich konden zien. Sommige mannen schreeuwden: “Jullie moeten je schamen! En dat in oorlogstijd!” Jongens schimpten en gooiden met stenen, terwijl matrozen en soldaten de spandoeken probeerden af te pakken.
De demonstranten werden al snel gearresteerd, maar niemand ging naar de gevangenis. De rechter achtte de feministen schuldig, maar schortte het vonnis op. De vrouwen keerden direct terug naar het Witte Huis en gingen verder met hun acties. Weer werden ze gearresteerd, en deze keer wel veroordeeld: zes maanden voor de leidster van de acties, vijftien dagen voor de oudste verdachte en dertig dagen voor de rest. Onmiddellijk gingen de suffragettes in hongerstaking. Ze weigerden te eten totdat vastgenomen suffragettes niet langer als criminelen werden behandeld, maar dezelfde rechten kregen als politieke gevangenen in Europa: het recht om eigen kleding te dragen, recht op correspondentie zonder dat brieven werden gecensureerd, het recht op eigen artsen en advocaten, en toestemming om te beschikken over boeken en persoonlijke papieren.”
